Historia liturgii wskazuje na dwie tradycje w kształtowaniu się Adwentu: rzymską i galijsko-hiszpańską. Tradycja rzymska jest prawdopodobnie późniejsza, sięga schyłku V wieku, natomiast w południowej Galii i Hiszpanii Adwent znany był już około IV w. W Rzymie okres poprzedzający przyjście Zbawiciela był czasem radości – śpiewano Alleluja i Te Deum. Liturgia gallikańska i mozarabska nadała mu bardziej pokutny charakter.

Czas adwentowy w Polsce ukształtował się w pewnym stopniu pod wpływem praktyk ascetycznych benedyktynów i cystersów. Pokutny charakter tego okresu znalazł dobicie w przysłowiu: „Święta Katarzyna klucze pogubiła, święty Jędrzej znalazł, zamknął skrzypki zaraz” (za: J. Smosarski Oblicza Świąt).  

Z kolei zwyczaje i obrzędy ludowe związane z okresem świąt Bożego Narodzenia, mają długą i wielowiekową tradycję (część z nich ma charakter przedchrześcijański i związany jest m.in. z kultem zmarłych). Kultywowane od pokoleń zwyczaje uległy jednak na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci daleko idącym redukcjom i modyfikacjom. Grudniowe spotkania w ramach projektu Wokół Tradycji  stanowią próbę przybliżenia zapomnianych, zanikających lub funkcjonujących już tylko w niewielkich lokalnych społecznościach tradycji i zwyczajów związnych z tym okresem.